Λιάκουρα 2457 μ.
Παρνασσός - Κορυφή Λιάκουρα από Χαράδρα Βελίτσας
23/10/2022
Ο στόχος ήταν να φθάσουμε στη κορυφή Λιάκουρα του Παρνασσού - κάτι που δεν είχε γίνει τη τελευταία φορά λόγο των συνθηκών που επικρατούσαν. Έτσι, αυτή τη φορά, δόθηκε νέο ραντεβού με την ομάδα, στο χωριό Άνω Τιθορεα. Μέχρι το 1926, το όνομα του χωριού ήταν Βελίτσα - όπως σήμερα ονομάζεται η επιβλητικής ομορφιάς χαράδρα στις ανατολικές πλαγιές του Παρνασσού.
Αφού μαζευτήκαμε όλοι μας, σε ένα αυτοκίνητο, κινηθήκαμε προς το εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη - στρίβοντας δεξιά στο Πυροφυλάκιο που βρίσκεται επί του επαρχιακού δρόμου - η διέλευση μας ήταν πολύ δύσκολη επειδή ο δρόμος ήταν ιδιαίτερα κακοτράχηλος - μόνο με 4Χ4 μπορούσε κάποιος να συνεχίσει! Δεν γινόταν να συνεχίσουμε με το όχημα μας!
Ο δρόμος προς το εκκλησάκι ...
Έτσι, η ορειβατική πεζοπορία μας, ξεκίνησε από μικρότερο υψόμετρο (περίπου 670 μ) προτού φθάσουμε στο συγκεκριμένο εκκλησάκι. Από την περιοχή εκείνη φαινόταν και η σπηλιά του Οδυσσέα Ανδρούτσου - η θρυλική σπηλιά που έσωσε τους κατοίκους του χωριού από την επιδρομή του Κιοσέ Μεχμέτ Ρεσίτ, το 1822. Για 3 χρόνια, από το 1822 μέχρι το 1825, έζησε εκεί ο Οδυσσέας Ανδρούτσος με την οικογένεια του - αργότερα της ίδιας χρονιάς συνελήφθη με την άδικη κατηγορία της προδοσίας και βρέθηκε δολοφονημένος στην Ακρόπολη στις 5 Ιουνίου 1825. Ποτέ δεν βρέθηκε στη σπηλιά κάποιος θησαυρός - που οι λαϊκοί μύθοι λέγανε ότι υπήρχε εκεί.
Το εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη
Η διάσημη "σπηλιά του Οδυσσέα Ανδρούτσου".
Οι συνθήκες ήταν οι κατάλληλες για την επικείμενη ανάβαση. Η παρέα ήταν σε ιδιαίτερα καλή διάθεση και η πορεία ήταν το καλά σηματοδοτημένο ανηφορικό μονοπάτι μπροστά μας. Την δυσκολία της ανάβασης δεν τη γνωρίζαμε μέχρι εκείνο το σημείο - η ανηφορική κλίση του μονοπατιού που φτάνει στον ώμο της ράχης και στη συνέχεια τραβερσάρει μέχρι την πηγή Τσάρες, ήταν τέτοια που μας προϊδέασε για το τι επρόκειτο να ακολουθήσει!
Η θέα κορυφών του Παρνασσού και της χαράδρας της Βελίτσας ήταν πολύ όμορφη - ιδιαίτερα κατά τη πεζοπορία μέσα από τα έλατα και τα δέντρα της διαδρομής προς τη κορυφή. Ο ρυθμός της πεζοπορίας ήταν σχετικά γρήγορος και παρά τη κούραση που γρήγορα νιώσαμε, συνεχίσαμε με τον στόχο μας που δεν ήταν άλλος από το να αγναντέψουμε τη θέα από τη κορυφή Λιάκουρα του Παρνασσού.
Κινούμασταν συνέχεια Δυτικά και παράλληλα με τη χαράδρα - στη πηγή, στη θέση Τσάρες ήταν το 3ο ολιγόλεπτο σταμάτημα για ξεκούραση. Στον δρόμο, συναντήσαμε κι έναν μοναχικό πεζοπόρο - ορειβάτη, ο οποίος είχε την ίδια κατεύθυνση και γρηγορότερο ρυθμό από εμάς - αφού συνοδοιπόρησε λίγο μαζί μας - μας χαιρέτισε και συνέχισε τη διαδρομή του.
Στο Καταφύγιο Έκτακτης Ανάγκης, κάναμε μια λίγο μεγαλύτερη στάση για ξεκούραση και λίγη τροφή. Μετά από αυτή την πηγή κινούμαστε ανηφορικά προς τα δεξιά, περνώντας από τις θέσεις “Ψηλό Κοτρώνι” και “Λιθαρόστρουγκα” - το τοπίο εκεί βαθμιαία αλλάζει από δασικό σε αλπικό.
Η κλίση, έγινε ακόμη πιο ανηφορική και το έδαφος ακόμη πιο σαθρό - η προσπάθεια μας πλέον ήταν πιο επίπονη. Όσο πιο κοντά πλησιάζαμε προς τη κορυφή, τόσο πιο μακριά είχαν φύγει οι έγνοιες του τεχνητού κόσμου και της καθημερινής μας προσωπικής ζωής - αλήθεια, τι επιτυχία!!!
Στον δρόμο συναντήσαμε και μια πολυπληθής ομάδα πεζοπόρων, η οποία ακολουθούσε τη διαδρομή από το Χιονοδρομικό Κέντρο Παρνασσού προς τη κορυφή. Λίγη ώρα αργότερα, περίπου κατά τις 14:00 - 14:25 φτάσαμε σχεδόν ταυτόχρονα, όλοι μαζί, στο πολυπόθητο γεωγραφικό σημείο της κορυφής Λιάκουρα του Παρνασσού και σε υψόμετρο 2457 μ. "Τουριστική κορυφή" σκεφτήκαμε - τόσες ώρες της ημέρας κι έτυχε να βρεθούμε την ίδια στιγμή σε μια κορυφή τόσα πολλά άτομα!
Η θέα ήταν περιορισμένη εξαιτίας της αυξημένης υγρασίας στην ατμόσφαιρα, παρόλα αυτά εκτός από τις υπόλοιπες κορυφές του Παρνασσού (Γεροντόβραχο , Αρνόβρυση κτλ.) καταφέραμε να διακρίνουμε τον Κιθαιρώνα στα ΝΑ μας, τον Ελικώνα στα Νότια, τον Κορινθιακό Κόλπο προς τα ΝΔ , ενώ κοιτώντας προς Δ-ΒΔ τα Βαρδούσια, την Γκιώνα, τον Τυμφρηστό και την Οίτη.
Στον Βόρειο ορίζοντα φαινόταν το όρος Όθρυς. Τις ημέρες που έχει πολύ καλή ορατότητα μπορείς να διακρίνεις προς τα ΒΑ το Πήλιο, την κορυφή του Αγιού Όρους ( Άθως , Ανατολικά την Δίρφυ και ΝΑ την Πάρνηθα .
Η ανάβαση προς τη κορυφή είχε σχεδόν μόνο θετική ΥΔ χωρίς πολλά σημεία με αποστάσεις σε ίσια ή/και κατηφορική κλίση - η θέα όμως ήταν μια ακόμη επιβράβευση! Πολλές φορές νιώθουμε ότι άπαξ και φτάσαμε στη κορυφή, η πεζοπορία τέλειωσε - δεν είναι όμως καθόλου έτσι!
Από τη κορυφή μέχρι το σημείο που είχαμε παρκάρει ήταν το ακριβώς αντίθετο - μια διαδρομή συνεχόμενης κατηφόρας πότε με ήπια και πότε με σοβαρές κατηφορικές κλίσεις διαδρομή - μέσα από σάρες και ιδιαίτερα σαθρά πετρώματα.
Η πορεία της επιστροφής μας, στη ίδια διαδρομή με αυτή που είχαμε κατά την ανάβαση, ήταν δύσκολη΄; παρότι είχαμε αποβάλλει το άγχος του "αν θα φτάναμε στη κορυφή" και παρότι γνωρίζαμε ότι μόλις η πεζοπορία μας τελειώσει, όλη η παρέα θα ξεκουραστεί σε μια όμορφη ταβέρνα της περιοχής - κι αυτό, λόγο της συσσωρευμένης κούρασης καθώς και της μορφολογίας του εδάφους.
Ασφάκα μπερδεμένη με Φασκομηλιά. Η Φασκομηλιά (Σάλβια η Φαρμακευτική) είναι πολυετές θαμνώδες φυτό με πολυάριθμα κλαδιά που το βρίσκουμε συνήθως σε ξηρούς και πετρώδες τόπους. Το φυτό έχει ιδιαίτερη χαρακτηριστική οσμή και έχει πολλές χρήσεις στη φαρμακευτική.
Αγριοτριανταφυλλιά (Rosa canina) - πολυετής αγκαθωτός θάμνος που απαντάται συνήθως σε χαράδρες και ξέφωτα. Ροδή ή Κυνορροδή όπως αλλιώς αναφέρεται, ανθίζει την άνοιξη με λευκά ή ροζ άνθη.
Συνεχίσαμε τη πορεία προς το εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη και η ομορφιά του τοπίου ήταν φανταστική. Όλη η διαδρομή και καθ όλη τη διάρκεια της ημέρας προσφέρει απλόχερα τις εικόνες του φυσικού κάλλους που ο Παρνασσός διαθέτει! Για κάποιους, η διαδρομή που ακολουθήσαμε είναι ίσως από τις ομορφότερες και εντυπωσιακότερες που μπορεί να κάνει στη Στερεά Ελλάδα! Ο Παρνασσός είναι κατάφυτος από Κεφαλλονίτικα έλατα με πυκνή βλάστηση και σπάνια φυσική ομορφιά που γοητεύει τον επισκέπτη όλο τον χρόνο!
Το βουνό έπαιξε σπουδαίο ρόλο στην Ελληνική Επανάσταση του 1821, αφού σε αυτό βρήκαν τόπο και σωθήκαν οι κυνηγημένοι από τους Τούρκους Έλληνες επαναστάτες αλλά και τα γυναικόπαιδα και οι χωρικοί. Σπουδαίοι οπλαρχηγοί της επανάστασης έδρασαν στον Παρνασσό και επίσης σε αυτό το βουνό έλαβαν χώρα οι σπουδαίες μάχες της Αλαμάνας και της Γραβιάς.
Η μάχη της Αλαμάνας έγινε στις 23 Απριλίου 1821 και σε αυτή πληγώθηκε ο Αθανάσιος Διάκος, όπου τελικά βρήκε μαρτυρικό θάνατο από τον Οθωμανό διοικητή Ομέρ Βρυώνη.
Η μάχη στο Χάνι της Γραβιάς έγινε στις στις 8 Μαΐου του 1821 όπου ο Οδυσσέας Ανδρούτσος νίκησε το στρατό του Ομέρ Βρυώνη που σκοπό είχε να καταπνίξει τη επανάσταση στη Στερεά Ελλάδα και την Πελοπόννησο.
Συνολικά, η πορεία μας διήρκεσε περίπου 10 ώρες και 10 λεπτά και η συνολική απόσταση ήταν περίπου 22 χλμ. Από τα 681 μ. μέχρι τη κορυφή, η θετική υψομετρική διαφορά ήταν περίπου 1778 μ. τα οποία καλύψαμε σε 5 ώρες και 30 λεπτά. Η ξεκούραση μας στη κορυφή ήταν περίπου 30 λεπτά. Η επιστροφή μας διήρκεσε περίπου 4 ώρες και 40 λεπτά. Από τις 10 ώρες και 10 λεπτά, καθαρός χρόνος μετακίνησης ήταν 8 ώρες και 14 λεπτά με μέση ταχύτητα τα 2 χλμ/ώρα.