Όθρυς
Όρος Όθρυς - Τρεις Κορυφές (Γερακοβούνι, Γκιούζι, Πήλιουρας)
Το όρος Όθρυς (επίσης Όρθρυς, Όρθρης) βρίσκεται στη νοτιοδυτική πλευρά του Νομού Μαγνησίας και στη βορειοανατολική πλευρά του Νομού Φθιώτιδας και οριοθετεί τη Θεσσαλία και τη βόρεια Στερεά Ελλάδα. Το βουνό αυτό έχει Νότια τον Μαλιακό Κόλπο και Ανατολικά τον Παγασητικό Κόλπο!
Η υψηλότερη κορυφή του είναι το "Γκιούζι" με υψόμετρο περ. 1726 μ. ενώ έχει αρκετές ακόμη κορυφές πάνω από 1000 μ.
Στους πρόποδες του βουνού Όθρυς υπάρχουν διάσπαρτα χωριά που ανήκουν διοικητικά τόσο στις περιοχές Φθιώτιδος όσο και της Μαγνησίας, αφού ο ορεινός όγκος του είναι συνέχεια ορατός κατα της διαδρομή Λαμίας - Βόλου, μέσω του Ε75.
Στο βουνό αυτό κατοίκησαν απ’ την αρχαιότητα τα πρώτα ελληνικά φύλλα, οι Πελασγοί. Όταν στην περιοχή εμφανίστηκαν οι Αιολείς, οι Πελασγοί κατέφυγαν στα νησιά του Α. Αιγαίου και στα παράλια της Μ. Ασίας. Τον ίδιο δρόμο θ’ ακολουθήσουν και οι Αιολείς με την κάθοδο των Δωριέων.
Δεκάδες αρχαιολογικές θέσεις μαρτυρούν έντονη και συνεχή παρουσία και δράση ανθρώπων.
Αρκετές είναι οι αρχαίες πόλεις (το Ναρθάκιο, η Φαλάρα, ο Εχίνoς, η Κρεμαστή Λαρίσης, ο Ανδρώνας, ο Πτελεός, η Άλος, η Βρύναινα, η Φυλάκη, η Μελιταία κ.α.) που βρίσκονται στις παρυφές του ή ψηλότερα. (Πηγή)
Το βουνό Όθρυς, είναι το βουνό - ορμητήριο των Τιτάνων που πολεμούσαν τους Ολύμπιους Θεούς στον δεκαετή πόλεμο γνωστό ως "Τιτανομαχία". Σύμφωνα με τη μυθολόγια, πολεμούσαν μεταξύ τους για τη κυριαρχία του Κόσμου κι ΄έληξε με την ήττα των Τιτάνων. Οι Τιτάνες ήταν φυλή υπερφυσικών όντων της αρχαίας ελληνικής θρησκειας, αποτελούμενη από ισχυρές θεότητες, που γεννήθηκαν από τη Γαία και τον Ουρανό και κυβέρνησαν την περίοδο της Χρυσής Εποχής, είχανε ως αρχηγό τον Κρόνο που είχε νικήσει τον πατέρα του, τον Ουρανό και κυριαρχούσε στον Κόσμο, όμως κι αυτός ηττήθηκε από τον γιό του, τον Δία που τον έκλεισε για πάντα στα Τάρταρα (μυθικός τόπος).
Το βουνό Όθρυς έχει συνδεθεί άρρηκτα με τη μυθολογία και σε άλλες περιπτώσεις πέρα από τη Μάχη των Τιτάνων, όπως στη περίπτωση με τον "Κατακλυσμό του Δευκαλίωνα". Την εποχή που στη Φθία και τη Θεσσαλία βασίλευε ο Δευκαλίωνας, ο Δίας αποφάσισε να καταστρέψει όλη την γενιά των ανθρώπων που ήταν διεφθαρμένη, με εξαίρεση τον Δευκαλίωνα (γιο του Προμηθέα) και την γυναίκα του την Πύρρα. Για εννέα μέρες και εννέα νύχτες το ζευγάρι περιφέρεται από στα νερά και τη δέκατη ημέρα προσάραξε στο όρος Όρθρυς (κατά άλλη εκδοχή στον Παρνασσό).
Όταν κατέβηκαν απ’ την κιβωτό ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα, τους βοήθησε ο Ερμής, αφού σύμφωνα με την εντολή του Δία θα άρχιζαν να ρίχνουν πίσω τους πέτρες και οι πέτρες που έριχνε ο Δευκαλίωνας θα γινόταν άντρες, ενώ αυτές που έριχνε η Πύρρα θα μεταμορφώνονταν σε γυναίκες.
Την περίοδο από το 1830 έως το 1881 αποτελούσε τμήμα της μεθορίου, μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Στα χρόνια της Οθωμανικής κυριαρχίας μεγάλο κομμάτι του Ελληνικού πληθυσμού των γύρω κάμπων, είχε ανέβει και κατοικούσε στην Όθρυ σε ένα πλήθος από χωριά.
Το βουνό έχει συνδυαστεί με το αεροπορικό δυστύχημα του στρατιωτικού αεροσκάφους C-130 στις 5-2-1991. Το ατύχημα είχε συγκλονίσει τη χώρα - όχι μόνο από το τραγικό παιχνίδι της μοίρας που έπαιξε η ζωή σε 63 νέους ανθρώπους - στρατιωτικούς αλλά επιπρόσθετα επειδή το αεροπλάνο λόγο καιρικών συνθηκών εντοπίστηκε 4 μέρες αργότερα.. αλλά και στην απόδοση ευθυνών. Τα συντρίμμια του μοιραίου αεροσκάφους βρέθηκαν στη θέση Τσατάλι, περίπου 7 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του χωριού Βρύναινα και κοντά στους συνοικισμούς Κοκκωτοί, Άγιος Ιωάννης και Κωφοί στις νότιες κλιτύες της Όθρυος - εκεί δίπλα - έχει ανεγερθεί σήμερα το Μνημείο Αεροπόρων, στη μνήμη των αντρών της Πολεμικής Αεροπορίας που έχασαν τη ζωή τους.
Λίγη απόσταση μετά το Μνημείο ξεκινά η διαδρομή. Ο χωμάτινος δρόμος περνά δίπλα από μαντρί και συνεχίζει ως μονοπάτι πλέον, προς τη 1η κορυφή, το Γερακοβούνι στα 1643 μ. Η διαδρομή ξεκινά με ήπια ανηφορική κλίση.
Πολύ σύντομα πεζοπορούμε το όριο της δασικής και εξωδασικής περιοχής. Οι ψηλότερες κορυφές της Όθρυος είναι το Γκιούζι (1726μ), το Γερακοβούνι (1673μ), ο Στρατώνας (1653μ), ο Πήλιουρας (1557μ), η Μαυρίκα(1552μ) κλπ. Τη κορυφή Γερακοβούνι τη προσεγγίσαμε σχεδόν σε 1 ώρα.
Γερακοβούνι
Στη συνέχεια
Η διαδρομή
Ο καιρός
Οι ήχοι
Η θέα για ακόμη μια φορά,
Σε αυτό το γεωγραφικό σημείο,
Στο σημείο αυτό
Ήδη είχε συσσωρευτεί κούραση και μπαίνοντας στο δασικό μονοπάτι μέσα στα πανύψηλα έλατα - μεμιάς η κούραση ελάφρυνε αφού είχαμε ήδη ώρα στον δρόμο της επιστροφή και από ώρα "πατήσει" και τη τελευταία κορυφή. Δεν υπολογίζαμε όμως το πως ακραία καιρικά φαινόμένα όπως "Daniel", "Elias" μπορούσαν να αλλάξουν την μορφολογία του εδάφους και ειδικότερα τα ίδια τα μονοπάτια. Έτσι, χρειάστηκε αρκετές φορές να πεζοπορούμε σε κομμάτια - μη- σηματοδοτημένα και κάπως δύσκολα στη διέλευση - ειδικά μέσα από τα έλατα και τα πουρνάρια.
Αρκετές φορές συναντήσαμε κοπάδια με αγελάδες ελεύθερης βοσκής. Ίσως είναι το βουνό με τα περισσότερα κοπάδια με αγελάδες και μοσχαράκια που έχουμε δει! Τα ήρεμα αυτά και τεράστια ζώα μαζεύονταν κυρίως στις περιοχές που υπήρχε τρεχούμενο νερό.
Οι
Έπειτα από αρκετές ώρες πεζοπορίας καταλήξαμε πάλι πίσω στην άσφλατο - στον ίδιο δρόμο που αριστερά οδηγεί προς το Μηνημέιο των Πεσόντων ενώ δεξιά η άσφαλτος συνεχίζει προς το χωριό Κοκκωτοί και τη μονή Παναγίας Άνω Ξενιάς. Χρειάστηκε να περπατήσουμε επίπλεον περίπου για 1 ώρα στην ασφάλτινη διαδρομή μέχρι το αρχικό σημείο έναρξης της πεζοπορίας - εκεί που είχαμε αφήσει το αυτοκίνητο.
Στη διαδρομή μας έκανε εντύπωση ότι αρκετές από τις δασικές εκτάσεις ήταν περιφραγμένες κι υπήρχαν σπίτια και καλλιέργειες. Καθώς η πεζοπορία έφτανε στο τέλος, υπήρχε ανακούφιση ότι προλάβαμε και γυρίσαμε έχοντας ακόμη ηλιακό φως - γιατί ο ήλιος έδυε - κι ήμασταν - αν και αργαπορημένοι - εντός χρονικών πλαισιών.
Στην επιστροφή συλλογιστήκαμε τον πολυδιάστατο χαρακτήρα του βουνού που επισκεφτήκαμε. Καταπράσινα λιβάδια, αχανή σκοτεινά δάση με δρύες και πανύψηλα έλατα, γυμνές εκτάσεις και πετρώδεις κορυφές συνθέτουν την ανυπερβλήτου κάλλους εικόνα της Όθρυος. Αρκετά τρεχούμενα νερά (ακόμα και με τις υπερβολικά λιγοστές βροχές και χιόνια του φετινού χειμώνα) στο δεύτερο μισό της διαδρομής και το φυσικό τοπίο με τα έλατα, τα πλατάνια και τα άλλα δέντρα μας έκαναν ίδιαίτερη εντύπωση και μας πρόσφεραν στιγμές ξεγνασιάς και ηρεμίας. Αναλογιστήκαμε πόσο μικρή ήταν η διαδρομή που κάναμε - κι ας κουραστήκαμε - σε σχέση με την έκταση αυτού του βουνού που ακουμπάει σε Μαγνησία, Φθιώτιδα και Θεσσαλία κι που πάνω του μπορείς να αγναντεύεις ένα πολύ μεγάλο μέρος της Κεντρικής Ελλάδας αφουγκράζωντας τη πανάρχαια ιστόρια αυτών των τόπων. Σε μελλοντική επίσκεψη αναμένουμε να εξερεύνησουμε ακόμη μεγαλύτερο μέρος του και φυσικά να χαρούμε ακόμη περισσότερο την φυσική του ομορφιά.