Άγιος Αθανάσιος - Φαράγγι Αγάλης - Πηγή Κράτια - Κορυφή Δέλφη Δίρφυος (1743 μ.) - Καταφύγιο ΕΟΣ Χαλκίδας - Κυκλική Διαδρομή προς Πηγή Κράτια και επιστροφή.

14/05/2022

Η Δίρφυς ή Δίρφη, είναι σημαντική οροσειρά της κεντροανατολικής Εύβοιας. Είναι ένα "μυθικό" βουνό αφού αποτελούσε τον τόπο γέννησης και λατρείας της θεάς Ήρας. Σύμφωνα με τους αρχαιολόγους, στη Δέλφη (κορυφή) υπήρχε ιερό αφιερωμένο στη βασίλισσα των θεών, όπου με βάση την μυθολογία έγινε κι ο γάμος της με τον Δία. 

Η οροσειρά της Δίρφυος οφείλει κατά πάσα πιθανότητα το όνομά της στην παράφραση της ψηλότερης κορυφής τής Δέλφη - η οποία έχει υψόμετρο 1743 μ. Αν πραγματικά ισχύει η άποψη αυτή, τότε Δίρφυ ή Δέλφης - ομόριζο με το όνομα των Δελφών - σημαίνει ο ομφαλός, το κέντρο, ενώ σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, το όνομα του βουνού προέρχεται από τους Διρφύους, μυθολογικά πρόσωπα που απεικονίζονταν με πόδια όφεων και θεωρούνταν δυνατοί και ιεροί, διότι ο όφις θεωρείτο ιερό πρόσωπο.

Η εξόρμηση μας ξεκίνησε από το γήπεδο του Αγίου Αθανασίου - 2 χλμ. περίπου έξω από το χωριό - στους νοτιοδυτικούς πρόποδες της Δίρφυς σε υψόμετρο 260 μέτρων περίπου, πήραμε κατεύθυνση ανατολικά περπατώντας σε χωματόδρομο βρίσκοντας πολύ σύντομα το φαράγγι της Αγάλης στα αριστερά. 

Το φαράγγι έχει μήκος περ. 5 χλμ. και είναι από τα ωραιότερα φαράγγια της Ευβοίας. Πλατάνια, πεύκα, πουρνάρια κι άλλα δέντρα και θάμνοι, υπήρχαν ολόγυρα από τις πλευρές και στον δρόμο. Περάσαμε 5 νεόκτιστα γεφύρια (έργα του 2008) και το νερό που κυλούσε συνόδευε με όμορφους ήχους τις εικόνες που βλέπαμε, όλα μαζί έδιναν μια νότα δροσιάς στη πεζοπορία μας. 

Η ανάβαση συνεχίστηκε σε πετρώδες μονοπάτι κατάφυτο και με εναλλαγές φωτός και σκοταδιού από τα φυλλώματα των δέντρων - από πλατάνια σε πεύκα κι έπειτα σε έλατα. 

Προχωρώντας προς τη Πηγή Κράτιας, το μονοπάτι ήταν σαφές με ήπια ανηφορική κλίση. Πλησιάζοντας την πηγή πατήσαμε σε πλακόστρωτο μονοπάτι σε κάποια σημεία (έργα ανάδειξης χώρου προηγούμενων δεκαετιών) και μόλις φθάσαμε ( περίπου 1 ώρα και είκοσι λεπτά!) κάναμε τη πρώτη μας στάση δίπλα από τη πετρόχτιστη βρύση και κάτω από τη σκιά των πλάτανων.

Αφού κάναμε τη πρώτη στάση, συνεχίσαμε και μετά από είκοσι λεπτά ανηφορικης πορείας συναντήσαμε τον δασικό δρόμο και απολαύσαμε τη θέα προς τα κοντινά όρη Κτυπάς και Κανδήλι. (Το Μεσσάπιο, γνωστό και ως Κτυπάς, είναι βουνό της Στερεάς Ελλάδας με υψόμετρο 1021 μ. Βρίσκεται στον νομό Βοιωτίας στα όρια του με τον νομό Ευβοίας, πάνω από τον πορθμό του Ευρίπου και την πόλη της Χαλκίδας - Το Καντήλιο ή Κανδήλιο ή Καντήλι είναι βουνό της Εύβοιας με μέγιστο υψόμετρο 1246 μ. Βρίσκεται προς το βόρειο τμήμα του νησιού, κατά μήκος των παραλίων του Βόρειου Ευβοϊκού κόλπου. Η ανατολική του πλευρά καλύπτεται από πυκνή βλάστηση, κυρίως πεύκων και Κεφαλληνιακή ελάτη).

Ιδιαίτερη εντύπωση έκανε ότι παντού ευωδίαζε η φύση! Άλλοτε μύριζε θυμάρι, ρίγανη, τσάι, άλλοτε από τα δέντρα και το χώμα, καθώς και τα άλλα αρωματικά φυτά, όλα μαζί με τον καθαρό αέρα, δημιουργούσαν ιδιαίτερες κι απολαυστικές οσμές.

Σύμφωνα με την παράδοση, στη Δίρφη φύεται η λαμπηδόνα, μυθικό θαυματουργό φυτό με την μοναδική ιδιότητα να λάμπει τη νύχτα, ενώ την ημέρα δεν είναι ορατό. Όποιος αποκτήσει μια λαμπηδόνα γίνεται πολύ πλούσιος, μιας και ότι αγγίζει με αυτήν γίνεται καθαρό χρυσάφι. 

Ανεβαίνοντας προς τα πάνω, η διαδρομή δυσκόλεψε κατά πολύ ιδιαίτερα λόγο των σαθρών πετρωμάτων και της έντονης ανηφορικής κλίσης. Στα τελευταία έλατα και πριν την εξωδασική ζώνη κάναμε ένα ακόμη μικρό διάλειμμα - αναγκαία λόγο αρκετής ηλιοφάνειας, της κούρασης από τη μέχρι τώρα πορεία κι ως ευκαιρία για λίγη σκιά - πριν βγούμε στο γυμνό του βουνού. 

Τα λιγοστά χιόνια που μοιάζανε με ποτάμι παρέμειναν πεισματικά στη καλοκαιρία - κυρίως στις ρεματιές του βουνού - τελευταίες εικόνες του χειμώνα που πέρασε. Χρειάστηκε να διασχίσουμε μια τέτοια παγωμένη επιφάνεια θέλοντας να προσεγγίσουμε την κορυφή. 

Μετά από αρκετή ώρα και κούραση πλησιάσαμε την κορυφή. Ήταν ήδη 4-5 ορειβάτες πεζοπόροι στην κορυφή κι απολάμβαναν την θέα. Ανταλλάξαμε χαιρετισμούς και είπαμε 2 κουβέντες, ατενίζοντας τη θέα - και τι θέα!!! 

Κοιτάζοντας βόρεια βλέπαμε το υπόλοιπο της Εύβοιας, κοιτάζοντας βορειοανατολικά μπορούσαμε να διακρίνουμε τις Σποράδες (Σκόπελο, την Αλόννησο και τη Σκύρο). 

Αγναντεύοντας προς τη νότια κατεύθυνση βλέπαμε την παραλία Θαψά (Πρόκειται για μια από τις ομορφότερες και λιγότερο γνωστές παραλίες της Εύβοιας. Τα νερά της παραλίας είναι καταπράσινα ενώ είναι περιτριγυρισμένη από δέντρα) καθώς και το Ξηροβούνι. (Το Ξηροβούνι είναι βουνό στην κεντρική Εύβοια που αποτελεί προέκταση της Δίρφυος στα νοτιοανατολικά. Σχηματίζεται από μία βραχώδη, επιμήκη, σχεδόν ισοϋψή κορυφογραμμή που εκτείνεται για τρία περίπου χιλιόμετρα με κατεύθυνση Ν/Δ-Β/Α. Η βόρεια του όψη, που βλέπει προς την Δίρφυ, είναι κρημνώδης, ενώ η νότια είναι ομαλότερη. Η υψηλότερη του κορυφή, γνωστή ως Πορτάρης, φτάνει τα 1453 μέτρα σε υψόμετρο και το καθιστά το δεύτερο υψηλότερο σημείο στην Εύβοια μετά την Δίρφυ). 

Δυτικά μπορούσαμε να δούμε μέχρι και τα βουνά της Στερεάς Ελλάδας. 

13:30 η ώρα πλέον κι είχαμε καθίσει ήδη, περίπου 45 λεπτά - χωρίς να το πολυκαταλάβουμε. Στο διάστημα αυτό, άλλοι πεζοπόροι πλησίασαν προς την κορυφή ενώ κάποιοι από τους προηγούμενους πεζοπόρους είχαν ήδη αναχωρήσει για την επιστροφή. 

Ο στόχος ήτανε να μη γυρίσουμε από την ίδια διαδρομή που φτάσαμε στην κορυφή αλλά να κάνουμε κάτι διαφορετικό - να διευρύναμε την εξερεύνηση του βουνού - δημιουργώντας έτσι μια κυκλική διαδρομή μέχρι τη Πηγή Κράτια κι από εκεί να επιστρέψουμε στον Άγιο Αθανάσιο από την ίδια διαδρομή που είχαμε ανέβει. 

Έτσι, κατευθυνθήκαμε νοτιοανατολικά στο σημαδεμένο μονοπάτι που ενώνει την κορυφή Δέλφη της Δίρφυς με το καταφύγιο ΕΟΣ Χαλκίδος. Η κλίση ήταν απότομη. Μετά από μιάμιση ώρα φθάσαμε στη βάση του μονοπατιού.

Στην βάση του μονοπατιού έπρεπε να αλλάξουμε πορεία και να κατευθυνθούμε δυτικά ώστε να ακολουθήσουμε τη διαδρομή προς την Πηγή Κράτια. Η διαδρομή δεν είχε καλή σήμανση ενώ μετά τα πρώτα μέτρα άρχισε να γίνεται ανηφορική. Από τα 900 μ περίπου υψόμετρο που ξεκινήσαμε φτάσαμε στα 1300 μ προκειμένου να αποφύγουμε δύσκολα κομμάτια και ρεματιές του βουνού. Περίπου για μία ώρα ανηφορίζαμε τραβερσάροντας στη πλαγιά και στη συνέχεια συνεχίζοντας να κατευθυνόμαστε δυτικά η διαδρομή έγινε κατηφορική με σχετικά ήπια κλίση. 

Η δυσκολία ΄έγκειται κυρίως στο δύσβατο ασβεστολιθικό πεδίο με τις μεγάλες κροκάλες και πέτρες που σε ανάγκαζαν να κινηθείς με προσοχή σε κάθε βήμα, η προηγούμενη κούραση, τα ξεθωριασμένα και μερικές φορές κατεστραμμένα σημάδια του μονοπατιού καθώς οι κατολισθήσεις που είχαν συμπαρασύρει και πολλά βράχια και κλαδιά και δέντρα και που πρόσθεταν έξτρα κούραση στην κατάβαση μας.

Καθ όλη τη διάρκεια της πορείας ο καιρός ήταν φανταστικός - ιδανικός για πεζοπορία και για τη Δίρφυ (!). Ως βουνό, η Δίρφυς δέχεται πολύ χιόνι τον χειμώνα, αποτέλεσμα ανατολικών και δυτικών ανέμων, υετού και προηγούμενων κατολισθήσεων είναι να δυσκολεύει σαν βουνό τους επισκέπτες του τόσο από πλευράς καιρικών συνθηκών (ιδιαίτερα χειμώνα) όσο και από πλευράς εδάφους. Δεν είναι τυχαίο που έχουν συμβεί αρκετά ατυχήματα προς αυτή τη κορυφή και το βουνό.