Κόζιακας

Ελάτη Τρικάλων - Κορυφή Κόζιακα (κυκλική)

28/09/2024 - 29/09/2024

Επιτέλους διήμερη εξόρμηση με λιγότερα χιλιόμετρα και διανυκτέρευση σε καταφύγιο στα 1750 μέτρα! Η πεζοπορική εξόρμηση αυτή τη φορά έχει στόχο τον Κόζιακα ή Κερκέτιο όρος του Νομού Τρικάλων. Ο Κόζιακας εκτείνεται από την Καλαμπάκα μέχρι την Πύλη Τρικάλων κι αποτελεί ουσιαστικά τμήμα της νότιας Πίνδου, με την οποία συνδέεται στα δυτικά. Ανατολικά καταλήγει στον θεσσαλικό κάμπο. Η κορυφογραμμή του είναι γυμνή και βραχώδης και καλύπτεται από αραιά δάση κωνοφόρων, λιβάδια και θαμνώδες περιοχές. Η ψηλότερη κορυφή του βρίσκεται σε υψόμετρο 1901 μέτρα. 

Έπειτα από μια καλοκαιρινή αδράνεια κυρίως λόγο ιδιαίτερα ζεστής περιόδου και παρατεταμένου καύσωνα, έφτασε η στιγμή να πεζοπορήσουμε σε ένα ιδιαίτερα όμορφο μέρος, τους ορεινούς όγκους στον Νομό Τρικάλων και συγκεκριμένα στον Κόζιακα. Έτσι, αφού είχαμε επικοινωνήσει πρώτα με το καταφύγιο ώστε να κλείσουμε τις θέσεις μας για τη διανυκτέρευση μας αρκετές μέρες νωρίτερα, βρεθήκαμε το πρωί του Σαββάτου στο χωριό Ελάτη.

Η Ελάτη αποτελεί ένα από τα δημοφιλέστερα ορεινά θέρετρα της Ελλάδας. Η ονομασία Ελάτη χρησιμοποιείται τις τελευταίες δεκαετίες. Βάσει αρχαιολογικών ανακαλύψεων στη θέση Κατώφλι, η αρχαία πόλη Πύτναιο βρισκόταν στην περιοχή της Ελάτης. Σύμφωνα με βυζαντινά ευρήματα, το χωριό δημιουργήθηκε μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης σε μια διαφορετική τοποθεσία κοντά στο ποτάμι. Στις αρχές του 20ου αιώνα υπήρχαν τρεις παλιότεροι οικισμοί οι οποίοι καταστράφηκαν από φωτιά το 1943, κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Η Ελάτη χτίστηκε στη σημερινή της θέση αμέσως μετά την οριστική απελευθέρωση των Τρικάλων από τους Τούρκους το 1898 και μέχρι το 1955 ονομαζόταν Τύρνα.Η Ελάτη απλώνεται στις νοτιοδυτικές πλαγιές του Κόζιακα, σε υψόμετρο 900 μέτρων. Είναι χτισμένη αμφιθεατρικά, στη σκιά του επιβλητικού Κόκκινου Βράχου, ατενίζοντας τις γύρω κορυφές της Νότιας Πίνδου. Παρέχει μια πληθώρα από παραδοσιακούς ξενώνες, πολυτελή ξενοδοχεία, εστιατόρια με τοπική κουζίνα, ζεστά καφέ και μπαρ καθώς και τουριστικά καταστήματα με ντόπια προϊόντα και αναμνηστικά. Κάπου κοντά στη πλατεία, παρκάραμε με ασφάλεια το αυτοκίνητο κι αφού ήπιαμε έναν ωραίο καφέ περί της 10:30 ξεκινήσαμε από το χωριό την ανάβαση μας.

Αφού διασχίσαμε μερικές γραφικές γειτονιές από παραδοσιακά σπίτια και ξενώνες φτάσαμε στον χωμάτινο αγροτικό δρόμο, τον οποίο έπρεπε να ακολουθήσουμε για τη πορεία μας προς το καταφύγιο. Εκεί συναντήσαμε και ένα σκυλί - που στην αρχή δεν μας γέμισε το μάτι - έμοιαζε μεγάλο σε ηλικία και από αυτά τα σκυλιά που κάθονται στις παραδοσιακές ταβέρνες για τα αποφάγια από τους επισκέπτες... το σκυλί αυτό κόλλησε στη παρέα μας και αφού δεν μας ενοχλούσε δεν δώσαμε και πολύ σημασία....

Η ημέρα ήταν ιδανική για πεζοπορία και το περιβάλλον στο οποίο περπατούσαμε ήταν ιδιαίτερης φυσικής ομορφίας! Δεν είναι καθόλου άδικο που έχει τέτοια φήμη αφού όλα αυτά τα χωριά αποτελούν τουριστικούς και περιπατητικούς προορισμούς... η Ελάτη, το Περτούλι, το Νεραϊδοχώρι και το Χιονοδρομικό Κέντρο είναι όλα πράγματι πνιγμένα μέσα στα καταπράσινα δέντρα και το επιβλητικής ομορφιάς τοπίο των βουνών αυτών. Το μονοπάτι ήταν επαρκώς σηματοδοτημένο και ο πεντακάθαρος ουρανός με το μπλε του χρώμα έκανε φοβερές χρωματικές αντιθέσεις με κάθε λογής απόχρωση του πράσινου χρώματος πάνω από τα δέντρα και ανάμεσα από τα κλαδιά από τα έλατα.

Καθώς συνεχίζαμε την ανάβαση με ήπια ανηφορική κλίση, το σκυλί που στην αρχή μας ακολουθούσε, πλέον βρισκόταν μπροστά μας και σαν σκυλί - ιχνηλάτης ή ακόμη καλύτερα σαν σκυλί-οδηγός μας έδειχνε το δρόμο...Μας έκανε εντύπωση η αντοχή του, δεν γάβγισε ούτε μια φορά και σαν ένα πανάκριβο κυνηγόσκυλο ράτσας, μας έδειχνε το δρόμο σα να το έκανε κάθε Σαββατοκύριακο!

Στο δρόμο συναντήσαμε και μια τεράστια κορομηλιά με ώριμα κίτρινα κορόμηλα και θα ήταν αμαρτία να μην δοκιμάζαμε... η γλυκόξινη γεύση τους με δρόσισε και μας θύμισε παιδικά χρόνια ... τι ευτυχία που ήταν εκεί αυτό το δέντρο. Λίγο αργότερα συναντήσαμε και μια πέτρινη ποτίστρα για να ξεδιψούν τα ζώα κι έπειτα κι άλλες από ξύλο και από λαμαρίνες... όλα κατασκευές μιας περήφανης κτηνοτροφικής περιοχής.

Γύρω στις 3 ώρες πεζοπορίας με 1-2 ολιγόλεπτα διαλλείματα και φτάσαμε μέσα από λιβάδια πλέον να αγναντεύουμε το καταφύγιο το οποίο έμοιαζε να προστατεύεται από γεωμορφολογικά χαρακτηριστικά στα 1750 μ υψόμετρο. Η πράσινη στέγη του βρισκόταν σε αρμονία με τα τελευταία έλατα της εξωδασικής ζώνης του Κόζιακα. Σίγουρα δεν ήταν η δυσκολότερη ανάβαση που είχαμε κάνει αλλά η διαδρομή ήταν ανάμεσα στις ομορφότερες περιοχές που έχουμε περπατήσει! 

Μπήκαμε στο Καταφύγιο χαιρετώντας τους υπόλοιπες αγνώστους πεζοπόρους και μαζί με εμάς ήταν και ο σκύλος που ήρθε μαζί μας από την Ελάτη, διασχίζοντας περίπου 9 χλμ ορεινής διαδρομής. Εκεί μας άφησε προς στιγμήν και πήγε να γνωρίσει τους άλλους που θα ήταν ίσως πιο δοτικοί με το φαγητό τους προς αυτόν, σε σχέση με εμάς...

Αφού ξεκουραστήκαμε λίγη ώρα και εξερευνήσαμε το εσωτερικό και εξωτερικό χώρο του καταφυγίου, αφού γνωρίσαμε τους διαχειριστές και διαλέξαμε κρεβάτια στις κουκέτες, καθίσαμε και ξεκουραστήκαμε αρκετή ώρα! Αφήσαμε επίτηδες την ώρα να περάσει, ώστε να μην έχουμε τον ζεστό ήλιο πάνω μας, καθώς θα κινούσαμε προς τη κορυφή. 

Πράγματι, λίγο πριν από τις 16:00 είχαμε ξεκινήσει με στόχο να δούμε το ένα ψηλότερο σημείο της περιοχής που φαινόταν από το καταφύγιο και ήταν κάτι σαν τηλεφωνικός εξοπλισμός κεραίας με ηλιακό πάνελ αλλά και φυσικά τη κορυφή Ασταρπή του Κόζιακα.

Η θέα και από τα δύο σημεία ήταν απίστευτη! Μπορούσες να μείνεις εκεί άπειρες ώρες αγναντεύοντας προς όλα τα σημεία του ορίζοντα.

Από τη κορυφή μπορούσαμε να διακρίνουμε τους γύρω ορεινούς όγκους και στους πρόποδες αυτών των βουνών τις περιοχές του κάμπου, με τις πόλεις και τα χωριά και τους μικρούς οικισμούς...

Στη κορυφή Αστραπή, υπογράψαμε κι εμείς με τα ονόματα μας, επισφραγίζοντας με αυτόν τον τρόπο την επίσκεψη μας σε αυτό το σημείο των 1900 μ. υψόμετρου. Αφού αγναντέψαμε για αρκετή ώρα και γεμίσαμε με την ενέργεια του τόπου, γύρω στις 17:00 πήραμε τον δρόμο της επιστροφής προς το καταφύγιο! 

Στον ενδιάμεσο χρόνο πεινάσαμε αρκετά κι έτσι ανυπομονούσαμε να φάμε κάτι ωραίο!!! Μια ώρα αργότερα είχαμε ήδη επιστρέψει, αλλάξει, πλυθεί, παραγγείλει και ήμασταν έτοιμοι να φάμε τραχανά με λουκάνικο και ομελέτα με λουκάνικο! Τι καλύτερο; 

Όπως μάθαμε αργότερα, στο καταφύγιο είχαν έρθει κάποιοι άνθρωποι για μια νυχτερινή βίντεο-προβολή και μια παρουσίαση που θέλαν να κάνουν. Καθώς ο ήλιος έδυε, οι άνθρωποι του καταφυγίου βγάλαν ένα μεγάλο πανί προβολής και εξοπλισμό και διαμορφώσαν τα τραπέζια με τέτοιο τρόπο ώστε όλοι να βλέπουν προς τους ομιλητές.

Οι ομιλητές ήταν από 2-3 διάφορες οργανώσεις, τον Αρκτούρο, τη Καλλιστώ κλπ και η παρουσίαση τους ήταν σχετική με τον ενδημικό πληθυσμό από τις καφέ αρκούδες, μύθοι και πραγματικότητα, ο φόβος και οι ζημιές που μπορούν να κάνουν οι αρκούδες στους γεωργούς, τους κτηνοτρόφους και τους μελισσοκόμους και σχετικά θέματα. 

Μάθαμε διάφορα πράγματα εκείνο το βράδυ, σίγουρα μας έκανε εντύπωση η δύναμη και η ταχύτητα της αρκούδας (δεν μπορείς να τρέξεις πιο γρήγορα από αυτήν) καθώς και η τάση της να αποφεύγει τους ανθρώπους καθώς και το γεγονός ότι με τη περιβαλλοντική καταστροφή οι αρκούδες πλέον πλησιάζουν τα σκουπίδια των ορεινών οικισμών για εύρεση τροφής... Σίγουρα και το γεγονός ότι ο πληθυσμός της ολοένα μικραίνει ... και μιλάμε για μερικές δεκάδες λίγες εκατοντάδες ζώα ...κάτω από 500 σε ΄όλη τη χώρα... 

Η παρουσίαση έληξε με μερικές ολιγόλεπτες ταινίες ενδιαφέροντος κι έτσι διάφορα πηγαδάκια των ανθρώπων που διανυκτέρευαν στο καταφύγιο σχηματίστηκαν και συζητούσαν... Η συζήτηση ξεκίνησε με γνωριμίες και συνέχισε για αρκετές ώρες ανταλλάσσοντας απόψεις πάνω σε όποιο θέμα μπορείς να σκεφτείς και κυρίως τον άνθρωπο, το κράτος, την οικονομία και τη φύση.... 

Πήγαμε για ύπνο - πολύ αργά σχετικά - στις κουκέτες μας - κάνοντας ησυχία γιατί το καταφύγιο ήταν πλήρες από αριθμό - τουλάχιστον 35 άτομα ήμασταν όλοι μαζί. Κάποιοι είχανε κοιμηθεί αρκετή ώρα νωρίτερα. Εν τέλει ... κάποιοι κοιμηθήκαν καλά.. κάποιοι όχι... Έτσι είναι πάντα στα καταφύγια. 

Σε κάθε περίπτωση είχαμε τη τύχη να δούμε έναν από τους πιο όμορφους νυχτερινούς ουρανούς που έχουμε δει ποτέ!

Ξημερώνοντας το επόμενο πρωί, όλες οι παρέες άρχισαν να προετοιμάζονται προς αναχώρηση... άλλοι για την επιστροφή τους στο Περτούλι (από εκεί είχανε ξεκινήσει) κι εμείς για να γυρίσουμε στην Ελάτη. Γύρω στις 09:30 το πρωί βρισκόμασταν στο δρόμο του γυρισμού και μαζί μας ο σκύλος που την προηγούμενη μέρα είχε έρθει... τι περίεργη σύμπτωση και γεγονός ότι κατάλαβε ότι φεύγαμε και ήρθε μαζί μας... δεν το είχαμε καλέσει ...σχεδόν είχαμε ξεχάσει την ύπαρξη του.. κι αυτό 50 - 100 μ μακριά από το καταφύγιο μας βρήκε για να επιστρέψει μαζί μας... 

Στον δρόμο πλέον είδαμε και λίγες αγελάδες - το προηγούμενο βράδυ είχαμε μάθει ότι παλιά η κτηνοτροφία μετρούσε σε αυτές τις περιοχές πολλές χιλιάδες ζώων .. σήμερα όχι. Ο κόσμος με την αστυφιλία και την ελεύθερη μετακίνηση πληθυσμού και την αλλαγή τύπων επαγγελμάτων.. άφησε τα ορεινά επαγγέλματα και έτσι αυτές οι περιοχές ερημώνουν...περάσαμε μέσα από φτέρες και κάτω από πανύψηλα έλατα και άλλα δέντρα.. για μας ήταν ευτυχία να βρισκόμαστε εκεί.. δεν ξέρω όμως αν κι εμείς οι ίδιοι θα αντέχαμε να μείνουμε εκεί μόνιμα... οι φιλοσοφικές σκέψεις ήταν απόρροια των πολλών και σε βάθος συζητήσεων που είχαμε κάνει χθες... είχαμε γνωρίσει τόσους ανθρώπους... έναν λογιστή, έναν Οδηγό Βουνό, τους ανθρώπους που έκαναν την παρουσίαση, έναν συντηρητή έργων τέχνης, έναν κουρέα - πρώην ποδοσφαιριστή και πόσους ακόμη... συμφωνήσαμε ότι όλοι μας είχαμε απομακρυνθεί από τη φύση με τις ζωές που έχουμε επιλέξει πλεον....

Το διήμερο στον Κόζιακα ήταν αντάξιο των επιθυμιών μας και του τι περιμέναμε από αυτό και με το παραπάνω! Ως χιλιομετρική απόσταση, τεχνική δυσκολία, τεραίν και υψομετρική διαφορά - θα μπορούσε να γίνει και σε μια ημέρα - αλλά - αυτή τη φορά θέλαμε να δώσουμε περισσότερο χρόνο στην επαφή μας με τη φύση και έτυχε και να γνωρίσουμε και αρκετούς ανθρώπους! Ως φύση, η περιοχή είναι πράγματι ένας Θησαυρός της Ελληνικής Φύσης! Οι άνθρωποι του καταφυγίου ήταν ιδιαίτερα φιλόξενοι και καλοσυνάτοι και οι πεζοπορικές διαδρομές - από και προς - του Καταφυγίου είναι κυριολεκτικά μέσα στο δάσος. Σε συνδυασμό με τον καλό καιρό, η πεζοπορία βγήκε άνετα και αποκομίσαμε πολλά οφέλη (ψυχικά, σωματικά, νοητικά) από τις 2 αυτές μέρες! Πήραμε τον δρόμο της επιστροφής στις πόλεις μας, με μεγάλη χαρά και ευχαρίστηση από τις γνωριμίες και τις συζητήσεις και κυρίως την επαφή με τη φύση που είχαμε!